Opinia, o której mowa w art. 77 ust. 1 pkt 3 u.o.o.ś., powinna odnosić się do tych kwestii dotyczących planowanego przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, co do których organ właściwy do wydania pozwolenia zintegrowanego posiada kompetencje dotyczące wydawania tego pozwolenia, a zatem przede wszystkim kwestii emisji. Przedmiotowa opinia co do zasady ma być pomocą dla organu wydającego decyzję do określenia środowiskowych uwarunkowań realizacji danego przedsięwzięcia, stąd też w swojej opinii organ może przedstawić propozycje takich uwarunkowań.
Wskazany powyżej przepis nie zawiera żadnych wymogów co do zawartości takiej opinii, stąd też możliwa jest dowolność w kształtowaniu jej zakresu i treści. Teoretycznie opinia taka mogłaby się więc ograniczyć się do stwierdzenia pozytywnego/negatywnego zaopiniowania planowanego przedsięwzięcia.
Opinia taka może być wydana zarówno w formie postanowienia – art. 123 ustawy z 14.06.1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego – dalej k.p.a., jak też i pisma. Różnica jest jedynie w skutkach wyboru jednej z ww. form. Postanowienie, jakie może być w tym przypadku wydane, to postanowienie, na które nie przysługuje zażalenie (art. 141 § 1 k.p.a.). Takie postanowienie będzie mogło być zaskarżone dopiero w odwołaniu do decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (art. 142 k.p.a.). Opinia w formie pisma nie jest rozstrzygnięciem administracyjnym i nie będą się do niej stosować powyższe zasady.
Źródło: abc.com.pl